Um 9 Uhr wird geklingelt, die Leute sind schon da, alle Freunden von meiner Mitbewohnerin. Ich komme ruhig, aber ganz enthusiast aus meinem Zimmer. Es gibt zwei Mädels und dann noch ganz viele Jungs. Sie sehen alle cool aus und sie sind das eigentlich schon auch. Einer studiert Niederländisch und immer wenn ich noch mal meine Muttersprache sprechen kann, fühl ich mich nicht so ‚das oft sehr fremd, manchmal lustig ausgedrückte Mädel‘. Weil es in der Küche kein Platz gibt für jedermann, schlage ich vor dass wir alle in meine Zimmer sitzen können, weil es da riesig viel Platz gibt. Ich bin die letzte der ein Stühl nimmt, wie eine echte Gastfrau(?stimmt nicht oder? Fick das.) und gerade gebt der Junge neben mir, mich ein Bier. Deutsches Bier. Ich lach und sag zu dem Junge, dass Bier das einzige ist was ich schlecht finde in Deutschland. ‚Was? Das ist Becks! Echt gutes Bier.‘ ‚Ok, mal probieren dann.‘ Becks Lime. Nicht so schlecht wie die andere Biere der ich schon probiert habe.
Einer der Jungs hat einen Name der so ein bisschen ähnlich ist wie ‚Lilo‘. Drei Bierflaschen später frage ich ‚Hey Lilo, kann ich auch ein bisschen Chips haben?‘ ‚Natürlich!‘ , antwortet er. Whoooo er hat es nicht bemerkt! Jedermann ist schon tipsy nach einige Stunden auf meinem Zimmer und wir werden fast raus gehen, nach dem Öffnungsparty des Semesters. Aber erst gibt es noch eine RIESIGE Reihe auf dem Flur, weil jedermann am genau das selben Moment pinkeln muss; eine Folge von alle Bier- und Weinflaschen der leer und einsam auf dem Tisch hinterlassen sind.
Ich lache mich kaputt auf dem Flur mit meinem Französische Mitbewohner, er hat getrunken und ich finde es lustig. Fast jedermann hat getrunken, jedermann ist lustig. Ich hatte nur ein Bier getrunken, ein bisschen Wein und ganz viel Cola, weil ich echt Koffein brauche wenn ich am Nachts Party machen möchte.
Es ist kalt draussen, aber ich bemerke es nicht. Wir haben noch Flaschen mit Sekt dabei, der leer müssen bevor wir rein gehen. Ich finde es so blöd dass wir es nicht mitnehmen können, also ich trinke davon. Ganz viel. Und dann sind wir rein. Und ich muss WIEDER pinkeln.
Nur 5 Euro bezahle ich für eine ganze Nacht Warsteiner Bier trinken, und ich bekomme total besoffen. Als ob es echt meine war, nahm ich trinken von Leute der für ein Moment nicht guckten zu ihren Bier. Etwas dass ich gelernt habe von einem Freund in Muenster. Ich tanze mich kaputt. Ich fühle das kaputte Glas von Bierflaschen noch mehr kaputt brechen unter meine Stiefel und ich tanze und ich tanze und ich tanze.
Plötzlich steht ein gaaanz grosser Mann neben mir, der mich so einige Minuten angeguckt hatte bevor er zu mir kam. ‚Willst du tanzen gehen?‘, fragt er. ‚Ja, was mach ich dann jetzt oder? Natürlich will ich tanzen gehen‘ , antworte ich. Und dann tanze ich eine total andere Richtung aus und lass der Mann da verwirrt hinter. Spaaaass!
Um 5.30 bin ich endlich ins Bett, ich rufe Glenn noch mal an, er ist gerade wach, weil er immer um dieses Uhr aufsteht wenn er arbeiten muss. Mit einem frohen Gefühl schliesse ich meine Augen und noch kein drei Sekunden später schlafe ich schon.
Vier Stunden später öffne ich meine Augen und fühle wie meine Magen alles was ich mit so viel Spass in meinem Mund gegossen habe, wieder raus werfen will… Und plötzlich alles Liloblau.
Het begon allemaal in de krankenhausfarbige keuken van Kunstlaan 23, een paar dagen voor mijn vertrek naar Muenster. Herr Nico Der Freundt kwam met het idee op de proppen om een blog te starten, zodat iedereen nog op de hoogte zou zijn van mijn doen en laten en om de meest vette roddels nog een extra duw in de rug te kunnen geven. Impulsief viel de naam Münstermadnessmuppetshow, et voilà.
Mission accomplished, mét een aanstekelijk succes, omdat we nu al met drie zijn!
Lennert schrijft vanuit Gent, Elke vanuit Salzburg en ik hoop eigenlijk stiekem dat er nog blogs bijkomen... Dus, lieve vrienden, MAAK ALSJEBLIEFT OOK EEN BLOG! =)
http://lennertingent.blogspot.com/ Lennert, Witzhose und literaire nieuwkomer. Met zijn verscholen literair talent zal hij binnenkort echte bestselllers gaat schrijven vanuit Gent city, Belgien
http://elkeinsalzburg.wordpress.com/ Elke, Witzjacke und schrijftalent die een openlijke liefde koestert voor een enorme hoeveelheid aan adjectieven in haar schrijfsels gemaakt te Salzburg, Österreich.
Heute schreibe ich auf Niederlaendisch. Willens, nillens, ik doe het tóch!
Man man man, nu heb ik écht iets te vertellen. Verkeerde treinen, mij onbekende dagpassen om heel NRW door te reizen, letterlijke last minute thalysreis, gelijk zot ' 'TSCHULDIGUNG' roepen in het overvolle station van Köln om toch maar op tijd door de mensenmassa heen te raken en op de Thalys te springen, samen met mijn franse maat waarmee ik in het Franglais communiceer en die ik een paar minuten ervoor ontmoette tijdens het ellenlange wachten op ons ticket. Maar laten we nu maar beginnen bij het begin.
14-10-11: om zeven uur loopt mijn wekker af, ik strompel naar mijn ladekast, waar mijn kleren en spullen netjes klaarliggen zodat ik zeker niets kan vergeten. Mijn haar is dringend aan een nieuwe verfbeurt toe, merk ik op als ik in de spiegel kijk. Snel gooi ik water over mijn gezicht, poets mijn tanden, klodder zeep op mijn vermoeide lijf, water erover, kleren aan. Ik verf mijn ogen goed zwart zoals elke ochtend en dan snel ik de deur uit om iets na acht uur. Tijd om mijn haar te kammen is er niet, maar dat is mijn laatste zorg op dit moment. Ik moet de trein halen, ik wil naar Glenn en hem het hele weekend lastigvallen met alles wat 'Els' is. Ik ben echt een pussy. Wat liefde allemaal niet met een mens kan doen...
Het station is slechts een paar kilometer verderop, ongeveer twintig minuten stappen, met als gevolg dat ik veeeeel te vroeg arriveer. De dag ervoor was ik inlichtingen gaan vragen over hoe, wat en waar als ik de Deutsche Bahn voor het eerst alleen zou gaan trotseren, en ik ben zo eigenwijs geweest om daarna op kot dan zelf een efficientere verbinding uit te printen, wat achteraf niet zo'n goed idee bleek te zijn. Omdat er toch nog zeeën van tijd over zijn, kan ik rustig een dagticket kopen aan de automaat (loketten zijn er niet, tenzij voor inlichtingen) om NRW door te reizen en toch wel een beetje sukkelend vraag ik in het cafe des bahnhofs naar een warme chocomelk. Glimlachend krijg ik mijn heisse Schokolade in mijn handen geduwd en ik ga nog even zitten voor ik naar het perron op zoek ga. Spanneeeennnddd. Voor mij is Duitsland is één grote speeltuin, er is altijd wel iets 'hrappuhs' te lezen of te horen en alles is gewoon anders. Het is zo... Onbeschrijflijk... Duits. Ja, dat is het woord.
Om half tien stap ik op de trein naar Hamm, die daar dan ter plekke zal splitsen, een deel ervan rijdt naar Bielefeld, de eindbestemming van het andere deel is me nog steeds een raadsel. Overtuigd van mijn kennis over het duitse treinsysteem stap ik af in Hamm en wacht ik gezellig op de ICE trein die me naar Köln zal brengen. Als de trein arriveert valt meteen op hoe chique het ding er wel niet uitzag. 'Cool, met een restaurant ofwa?', was wat er letterlijk door mijn hoofd ging. En toen ik opstapte ging het zo'n beetje compleet mis. Toen ik ging zitten en rondom me keek begon ik te vermoeden dat ik op het verkeerde deel van de trein gestapt was. Binnen de tien minuten stond de conducteur naast me en meteen begon ik over dat ik op de verkeerde trein zat, waarop ik hem mijn zelfgevonden efficiente geprinte reisweg liet zien. Na een oogopslag werd bevestigd dat dit niet de trein was die op mijn papier stond en toen bleek dan ook nog eens dat het in Duitsland niet zo goedkoop is om met de ICE te reizen. Het is niet toegelaten om met zo een NRW dagpas met een ice te reizen. Verwarrend voor iemand die uit het midgetland 'België' komt, een land dat zo klein is dat men met de go pass gewoon de nationale ICE trein kan nemen. De conducteur beweert dat het in elk land is zoals in Duitsland, vuile niet-gelijkhebberige betweter dat het is. Maar goed, hij zocht een andere verbinding op voor me en ik stapte de volgende halte af, zonder beboet te worden. Ik vermoed dat mijn auslanderiniteit er voor iets tussen zit.
De volgende halte is Dortmund Hbf, waar ik een goed halfuur wacht op een regionale trein die me naar Köln brengt. Omdat ik ondertussen al zoveel tijd verloren heb, raadt mama me aan de Thalys te nemen vanuit Köln, omdat het met regionale treinen nog eens 3uur zou duren voor ik nog maar in Brussel zou zijn. Er zijn speciale jongerentarieven, dus zoooveel zou het niet kosten. In Dortmund stap ik op de bummeltrein en meer dan een uur later met nog wat vertraging erbij kom ik eindelijk aan in Köln. Er blijven nog iets meer dan twintig minuten over om de verbinding te halen. Ik spring de trein uit en stuif door het station naar de Fahrkartenautomat.
Nerveus probeer ik de thalyskaarten te vinden, maar het blijkt onmogelijk deze kaarten te kopen aan de automaat en loketten zijn er niet... Ik wil die Thalys halen. Ik vraag tussen mijn gestuif door aan willekeurige mensen of ze vielleicht weten waar ik een thalysticket kann kopen. Ik word van hot naar her gestuurd en ik zie de minuten wegtikken... Uiteindelijk vind ik de loketten voor internationale reizen, maar er staat te veel volk, ik zou de trein niet halen. Ik grijp een man bij de arm die een uniform van de DB draagt en vraag of ik nog heel snel een ticket kaufen kann. Hij legt me uit dat ik het station opnieuw helemaal door moet, en dan over de Domplatz moet lopen, naar het reisbureau aan de overkant. Daar is meestal niet zo'n lange wachttijd.
Ok, GEHEN! ik loop naar de uitgang, ik gooi een vluchtige blik op de prachtige koelner Dom en gooi hijgend de deur open van het reisbureau. Een jongen met pak en zak is nog voor me, hij kijkt op als ik binnenkom en kijkt daarna weer geirriteerd naar zijn horloge. Ik heb nog vijftien minuten, ik weet niet op welk spoor de Thalys vertrekt en het gaat hier extreem traag. Ik benader de jongen en vraag hem of hij soms weet of het mogelijk is een ticket op de Thalys zelf te kopen, omdat ik vrees dat de de trein zonder mij zal vertrekken. Hij vraagt beleefd of ik Engels spreek, hij spreekt geen Duits. Dus, opnieuw, in het Engels. De sportieveling kan me geen antwoord geven, maar hij vertelt erbij dat zijn trein ook bijna vertrekt en hij vreest het niet te halen. 'What time does your train leave?', vraag ik hem. 'It goes in twelve minutes, I'm going to Paris.' 'Seems like we're on the same train, i'm going to Brussels.' Ik dacht even na en kreeg het sublieme idee om samen af te rekenen en dan keihard te lopen naar het perron. De jongen stemde in en vastberaden om de trein te halen namen we onze portefeuille snel boven toen we eindelijk aan de beurt waren. De jongen begon in het Frans zijn uitleg te doen. De vrouw die instond voor de tickets was zo stom om toch apart af te rekenen en dan nam ze mijn ticket nog eerst ook. 'Je t'attend' zei ik tegen mijne Franse maat en verbaasd over de taal waarin ik hem aansprak glimlachte hij. Tickets geprint, nog zes minuten. Ik nam mijn spullen, de jongen had twee grote sporttassen bij zich. 'Can you run?' vroeg ik terwijl ik de deur alweer open gooide. 'Yeah sure' was het antwoord. Alsof we een andere keuze hadden. We renden het plein over, het station in, checkten het spoor en communiceerden daarvoor in een taal waarin Engels en Frans compleet gemengelmoesd worden, ook wel Franglais genoemd. 'ENTSCHULDIGUNG!' riep ik en net zoals Mozes de zee in tweeën splijtte, deed ik dat met de mensenmassa in Köln Hbf. We renden hard en aangekomen aan de jongen zijn wagon nam ik snel afscheid, ik bedankte hem, schudde zijn hand en wenste hem een goede reis toe wegens de Thalys en mijzelf. Ik liep snel door naar wagon 26 en net voor ik instapte werd ik erop gewezen dat ik me gelukkig mocht prijzen. 'Train leaves in four minutes' zegt een rokende jongeman. Ik stap in en glimlach. Net neergeploft op mijn zitplaats en nog hijgend van mijn inspanningen wordt doodleuk verkondigd dat de trein tien minuten vertraging heeft.
Liebe Deutsche Bahn, NMBS und Thalys: Bitte beachten Sie, dass ich euch alle fick in den Arsch weil ich kotzen muss von ihre blöde kack Verspätungen. Ausstieg links.
Written with Blackberry Smartphone for smartasses (c)
Ich werde über meine erste Eindrücke von Münster und Deutschland schreiben in dieser Post, und auch mein erstes, echtes Abenteuer wirst nicht fehlen.
Jetzt ist meinen 3. Tag in Münster und es gefällt mir so sehr, aber Deutschland ist kalter als ich erwartete. Diese Woche werde ich bestimmt mehr warme Kleidung kaufen. Hier wohnen ist wie ein Traum, aber ich muss zugeben: Heimlich vermisse ich die Leute der mich so nah ans Herz liegen.
Meine Mitbewohner sind seeeeehr nett, deutsche Leute sind GROSS(!) und ich bin eigentlich ein 'midget' in vergleich mit deutschen Leute. Generell sind die Leute in Münster ganz nett, alle. Ich habe keine Ahnung warum, aber in Belgien ist jedermann zu mindestens die Helfte weniger so freundlich wie hier. Wenn ich jemand oder etwas gar nicht verstehe und ich ihr sehe denken 'was für eine... dumme mädel ist das hier?' guck ich die Leute mal süss an und sag dann dass ich Ausländerin bin. Das ist mein Ausflucht für ALLES. Und es klappt. Meine Französische Mitbewohner macht das auch, und so kam er ohne Eintritt bezahlen auf einer coole Party rein. Also, from now on meine Name ist Fatima. Diese Name kennen die deutschen mindestens schon. Jedermann der nach meiner Name fragt, hat es noch nie in seinem Leben gehört und dann muss ich immer erneut erklären wie mann es schreibt und warum es so ist. Weil meine Eltern es so toll fanden, mich so zu nennen. Punkt.
Gestern war ich für die erste mal in einer Kneipe hier und da habe ich entdeckt dass mein erfundenes Wort 'Sprudelwasser' scheinbar nicht so richtig ist als ich dachte dass es war. Es ist besser Mineralwasser zu nutzen, oder 'Wasser mit Kohlensaure'. Also, für mich? Sprudelwasser bitte.
Und jetzt musst du mal raten welches Lied ich da gehört habe... DIE ATZEN! Das geht aaaaaaab. Wenn das Lied anfangte, könnte ich nichts anderes machen als auf dem Tisch zu tanzen und ganz laut mit singen. Die ganze Kneipe stand auf und tanzte, und auch Leute aus Oeregem kamen von den Tisch runter zum mitfeiern mit uns. Danach haben wir dann noch Märchen zugehört, haben wir unsere eigene Kleidung aufgegessen und dann sind wir in die live Muppetshow gegangen, wo es freie Eintritt gab für Leute mit Barte, also wir mussten gar nichts bezahlen.
Jetzt werde ich fast wieder abgehen, nach der nächste Party.
Bis bald, jungs!
P.S.: Am 11. November gibt es hier eine WG-Party, also BITTEEEEEE kommt ihr auch? bitte bitte bitteeeeeee<3 Mördann kann schon auch nicht mehr warten.
Eine kurze Erklärung für dieses übercooles Initiativ. Meine deutsche Unifreunde haben mir gefragt, einen Blog zu starten, so dass sie ALLES wissen können über meines sechsmonatiches Leben in Deutschland =)
Jetzt sieht was ich schreibe noch ehrer so lala aus (jaja vielleicht ehrer ganz schlecht), aber ihr würdet alle sehen, am Ende meiner Abenteuere in Münster spreche und schreibe ich besser als alle Deutschen zusammen der Welt.
Noch etwas dass ihr wissen müsst: Hier werden keine Dinge erzählt der gar nicht wahr sein. Alles was hier beschrieben und geschrieben wird, ist die Wahrheit und nichts anderes.
P.S.: Kuhn, das hat echt keinen Avanz.
P.P.S.: Meine Haare sind Gold und eigentlich heisse ich Margarethe.
